Częściowo macie rację. A częściowo nie. W niektórych dziedzinach, jak np. archeologia, historia, lingwistyka porównawcza itd., a zwłaszcza w niektórych działach tych dziedzin, po II wojnie światowej zapanowała radosna twórczość. Dlatego np. informacje o najdawniejszych dziejach Rzymu pisane 60 albo i 150 lat temu są w miarę użyteczne, natomiast rzeczy pisane 20-25 lat temu nadają się wyłącznie na śmietnik. I nie mówię tu o krajach komunistycznych z ich mieszaniem marksizmu do wszystkiego, ale o krajach zachodu. Niekiedy jeszcze radosna twórczość panuje do tej pory (jak np. datowanie najstarszej inskrypcji greckiej - pisanej linearnym B - na XVII wiek p.n.e., mimo że nikt nie potrafi jej odczytać, czyli nie wiadomo, czy jest po grecku; jest to objaw tzw. chciejstwa nie mającego z nauką nic wspólnego), trzeba więc wykazywac przezorność i maksimum poczucia rzeczywistości. Ogólny wniosek jest zaś taki, że nie wszystko co nowe, jest dobre tylko dlatego, że jest nowe. I tym samym nie wszystko, co stare, jest niedobre A.